Rozmaryn jest jednym z najdłużej znanych ziół pochodzenia śródziemnomorskiego. Liczne zastosowania kulinarne, a nawet medyczne, czynią go nie tylko przyprawą o charakterystycznym smaku, ale również ciekawym obiektem badań dla naukowców z całego świata.

Okazało się, że to niezwykłe zioło posiada wiele cennych, z punktu widzenia człowieka właściwości: działanie antyseptyczne, antyspazmatyczne, żółciopędne, ściągające oraz stymulujące. Rozmaryn używany jest również jako środek nasercowy, wzmacniający, oraz zapobiegający wzdęciom i biegunce.

Roślina ta, charakteryzująca się ponadto pozytywnym działaniem na cały układ nerwowy, pokarmowy oraz wzrok, bogata jest w olejki lotne, flawanoidy oraz kwasy fenolowe, które mają silne działanie antyseptyczne oraz przeciwzapalne. Kwas rozmarynowy znajduje szczególne zastosowanie u ludzi przeżywających szok toksyczny, charakterystyczny dla zakażenia bakteriami z rodzaju Staphylococcus. Ponadto rozmarynowy flawonoid – diosmina, jest znacznie bardziej efektywny niż osławiona rutyna w zwalczaniu łamliwości naczyń włosowatych. Ekstrakt z liści rozmarynu charakteryzuje się niezwykle wysoką aktywnością antyoksydacyjną.

Liście rozmarynu mogą być zbierane zarówno wiosną jak i latem. Spożywa się je zaraz po zebraniu, co jest ze zdrowotnego punktu widzenia bardziej korzystne, ale można je również ususzyć. Olejki eteryczne stosowane jako mazidło na skórę poprawiają jej ukrwienie czego objawem jest znaczne zaczerwienienie, ponadto używane są również do smarowania skroni przeciwko bólom głowy. Olejki eteryczne znalazły również szerokie zastosowanie w aromaterapii.

Większość roślin z rodzaju oregano znalazło swoje zastosowanie jako przyprawy, niektóre jednak, tak jak lebiodka kreteńska używane były tradycyjnie od wieków z powodu swoich właściwości prozdrowotnych. Wykazywały przy tym aktywność antyoksydacyjną oraz antybakteryjną. Wkładanoje do gorącej wody i powstały roztwór używano w przypadku uporczywego kaszlu, bólów gardła, bólów brzucha i wielu innych dokuczliwych dolegliwości. Obecnie udowodniono również wysoką aktywność antyoksydacyjną oregano zapobiegającą autooksydacji tłuszczów oraz wzmocnienie wzajemnego oddziaływania antyoksydacyjnego oregano oraz syntetycznych antyoksydantów takich jak BHA oraz BHT.

Szałwia znana jest naukowców z kilku powodów. Po pierwsze – wykazuje silne właściwości antybakteryjne, antygrzybowe, antywirusowe oraz przeciwzapalne. Ponadto wykazano, że roślina ta ma działanie uspokajające i relaksujące. Aktywność antyoksydacyjna szałwi przypisywana jest głównie obecności kwasu karnozynowego, karnozolu oraz kwasu rozmarynowego. Warto tutaj zaznaczyć, że w roślinie tej znajdziemy mnóstwo rodzajów związków chemicznych pozytywnie oddziałujących na nasze zdrowie, których nie sposób wszystkich tutaj nawet wymieć, być może niektóre czekają jeszcze na swoje odkrycie. Substancje te możemy jednak podzielić na kilka głównych grup: flawonoidy, diterpeny i triterpeny. Większość prozdrowotnych związków organicznych obecnych w szałwi to związki fenolowe.

Tarczyca bajkalska zawdzięcza swoją reputację właściwościom uspokajającym. Roślina ta powoduje zwiększenie przepływu krwi przez mózg oraz zmniejsza napięcie mięśni. Ostatnie badania naukowe wykazały, że wpływ tarczycy na przepływ krwi przez mózg może mieć zbawienny wpływ na osoby zagrożone udarem. Ponadto roślina ta używana jest do stabilizacji ciśnienia krwi oraz w przypadkach uporczywej bezsenności. Tarczyca bajkalska wykazuje również potencjał antyoksydacyjny oraz antyhistaminowy, co powinno szczególnie ucieszyć alergików.

Okazuje się zatem, że wiele roślin z naszego otoczenia wykazuje niezwykłe właściwości prozdrowotne. Tylko od nas zależy czy dostrzeżemy możliwości drzemiące w zwykłych przyprawach.