Jak sama nazwa wskazuje piżmaczek pojawia się na wiosnę. Można go pozyskiwać do końca maja. Jest drobną byliną o pełzającym kłączu i  krótkich, wzniesionych łodygach. Jest dość pospolity w lasach, miejscach cienistych i skalistych. Surowcem leczniczym jest głównie ziele, chociaż wytrawni badacze sugerują, aby zbierać całą roślinę z kłączami i od razu przetwarzać na świeżo.

Przepis na lek:

Napar z ziela piżmaczka (Infusum Adoxi) – 2 łyżki rozdrobnionego surowca na szklankę wrzącej wody. Odstawiamy pod przykryciem na 20  minut, a następnie przecedzamy i pijemy.

Działanie:

Ze względu na obecność alkaloidów indolowych (adoksyna, moschatelina) piżmaczek działa antydepresyjnie, przeciwstresowo, rozluźniająco  i odprężająco. Poprawia procesy kojarzenia i zapamiętywania (ułatwia tworzenie engramów i stymuluje ośrodki podkorowe). Ponadto wyraźne  zmniejsza dolegliwości bólowe i objawy reumatyzmu, redukuje bóle miesiączkowe oraz chroni wątrobę poprzez regulację hepatocytów.  Dodatkowo piżmaczek działa rozkurczowo na mięśnie gładkie układu pokarmowego i pobudza wydzielanie żółci.

Dawkowanie:

Jest rośliną bezpieczną. Możemy pić 1-2 szklanki naparu dziennie w okresie napięcia nerwowego, problemach z pamięcią, stresie,  zaburzeniach trawiennych, różnego pochodzenia bólach, bolesnych miesiączkach, stanach skurczowych układu pokarmowego. Jeszcze  skuteczniejszy w działaniu będzie macerat ze świeżego ziela i kłącza piżmaczka (1 część surowca zalewamy 3 częściami chłodnej wody i  moczymy 8 godzin – preparat możemy zamrozić i trzymać w lodówce). Przy reumatyzmie stosujemy zarówno wewnętrznie, jak i zewnętrznie.

620 wizyt(y)