Sanatoria z profilem: ze stwardnieniem rozsianym SM

Stwardnienie rozsiane – choroba układu nerwowego – występuje w obrębie mózgu i rdzenia kręgowego. Stwardnienie rozsiane – kto choruje?

Na chorobę najczęściej zapadają osoby w wieku 30-35 lat, częstotliwość występowania szacuje się na 0,03 – 0,10 % ludności.

Stwardnienie rozsiane

Chorobę rozpoznaje się na podstawie wywiadu oraz badania płynu mózgowo rdzeniowego.

Do pierwszych objawów choroby zaliczamy kłopoty z chodzeniem (osłabienie mięśni nóg). Innymi objawami są zaburzenia czucia obwodowego, uczucie kłucia, mrowienia, drętwienia, cierpnięcia kończyn, głowy i tułowia oraz zaburzenia mowy (mowa skandowana) i brak odruchów brzusznych.

Stwardnienie rozsiane leczenie

Leczenie chorego na stwardnienie rozsiane uzależnione jest od jego stanu klinicznego oraz przebiegu choroby.

Na podstawie dotychczasowej wiedzy i doświadczeń wyróżniamy 4 główne kierunki postępowania terapeutycznego u chorych z SM:

1. Leczenie rzutów choroby [może być również traktowane jako leczenie objawowe]Bardzo istotne jest wykluczenie infekcji przed wdrożeniem terapii, gdyż może ona wpływać na stan neurologiczny chorego imitując rzut, a zastosowanie glikokortykosteroidów w przypadku toczącej się infekcji stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia i życia pacjenta.Stwierdzono, iż zastosowanie glikokortykosteroidów ma krótkotrwały, ale jednak korzystny wpływ na tempo poprawy funkcjonalnej chorego. Badania nie faworyzują konkretnego preparatu czy dawki oraz sposobu podania leku, jednak doświadczenia wskazują, iż najczęściej stosowany jest methyloprednisolon w dawce 5x 1g/dobę, podawany dożylnie przez pompę infuzyjną.W trakcie terapii należy monitorować stan chorego, gdyż leczenie glikokortykosteroidami wiąże się z wystąpieniem wielu objawów niepożądanych.
   W przypadku znacznych skutków ubocznych lub ujawnienia się infekcji podczas terapii, lekarz prowadzący powinien zweryfikować wskazania do terapii, a w razie konieczności odstąpić od podawania leku.
2. Leczenie objawoweLeczenie objawowe często nie odbiega w znaczący sposób od postępowania w przypadku innej przyczyny wystąpienia danego objawu niż SM. Decyzję zwykle podejmuje lekarz prowadzący na podstawie zgłaszanych skarg, wywiadu oraz całości obrazu stanu pacjenta.Do najczęstszych problemów, jakie zgłaszają chorzy należą: spastyczność, drżenie, ból, zaburzenia nastroju (depresja), przewlekłe zmęczenie, zaburzenia dolnych dróg moczowych, zaburzenia seksualne.Leczenie objawów oprócz farmakoterapii obejmuje również fizjoterapię oraz psychoterapię; ważne jest, aby pomoc choremu miała charakter kompleksowy, gdyż zastosowanie jednej formy terapii często nie jest wystarczające.
3. Leczenie immunomodulująceTen rodzaj leczenia obejmuje preparaty wpływające na naturalny przebieg choroby (DMD- disease modifying drugs). becnie wszystkie leki z tej grupy są w sferze badań dotyczących ich skuteczności u różnych grup pacjentów oraz ich długofalowego działania.
   • Interferon beta – hamuje reakcje zapalne, ogranicza wpływ cytokin prozapalnych oraz zdolność migracji limfocytów. Wyróżniamy interferon beta 1a (2 preparaty) oraz interferon beta 1b (2 preparaty), które różnią się stosowaną dawką oraz drogą i częstotliwością podania. Leki te mogą zmniejszać ilość rzutów. Wskazaniem do stosowania interferonów jest rzutowo-remisyjna postać stwardnienia rozsianego, a w przypadku niektórych preparatów również postać wtórnie postępująca w czynnym stadium choroby potwierdzonym rzutami. Do programu leczenia SM włączani są pacjenci, u których wystąpiły przynajmniej dwa rzuty w ciągu 2-3 lat. Zwykle do stosowania interferonów nie są kwalifikowani pacjenci z bardzo zaawansowaną chorobą uniemożliwiającą poruszanie się (EDSS