Aktualności

Starzec pospolity – Przepis na lek Autor Jakub Babicki – kuracjusz24

To pospolity chwast, który możemy spotkać w ogrodach, przydrożach, polach, ugorach, gruzowiskach czy nasypach. W Polsce występuje wiele gatunków starca. W dawnej medycynie oprócz starca zwyczajnego używano starca jakubka (Senecio jacobaea), starca leśnego (Senecio sylvaticus) czy starca szerokolistnego (Senecio plathypyllus). Już od wielu lat nie używa się tych roślin w lecznictwie, ponieważ stwierdzono, że zawierają alkaloidy pirolizydynowe, które wyizolowane w czystej formie zdradzały właściwości rakotwórcze, mutagenne i hepatotoksyczne podczas badań nad zwierzętami. W związku z niebezpieczeństwem stosowania starców wewnętrznie (hepatotoksyczność Senecio stwierdzono w badaniach już w latach 20-tych, natomiast w 1950 ustalono mechanizm powstawania toksycznych metabolitów) przez dłuższy okres czasu, opis ten należy potraktować jako ciekawostkę. Natomiast dla wytrawnych zielarzy przygotowywanie preparatów ze starca nie powinno stanowić problemu. Surowcem leczniczym jest ziele lub liście, które po zebraniu przygotowujemy na świeżo.

Starzec pospolity

Przepis na lek:

Intrakt starcowy (Intractum senecionis) – przygotowujemy zalewając świeże ziele lub liście gorącym alkoholem 50-70% w proporcji 1:3 lub 1:5 i odstawiając do maceracji w ciemnym miejscu na minimum 10 dni.

Działanie:

Wyciągi wodne i alkoholowe ze starca zwyczajnego były dawniej stosowane jako lek przeciwrobaczy, środek hamujący nadmierne krwawienia miesięczne oraz uśmierzający bóle. Ponadto takie wyciągi działają moczopędnie, pomagają wydalać złogi moczanowe i żółciowe z ustroju. Intrakt lub nalewka obniża ciśnienie tętnicze krwi, pomaga w uderzeniach gorąca do głowy i kołataniu serca. Przy różnego rodzaju ranach lub ukąszeniach możemy wcierać preparat na bazie alkoholu w skórę lub macerat/papkę nanieść na miejsca zapalnie zmienione m.in. wypryski lub wolno gojące się rany. W medycynie najważniejszą aktywnością starców było działanie rozkurczowe znoszące kolki i bolesne zaparcia. Najbardziej znany pod tym względem był starzec szerokolistny, z którego radzieccy uczeni wyizolowali kompleks alkaloidów, który z kolei posłużył im do produkcji leku rozkurczowego na bazie l-platyfiliny (co ciekawe platyfilina nie wykazuje hepatotoksyczności, ponieważ nie ma podwójnego wiązania). Lek ten wykazuje działanie atropinopodobne, ale platyfilina jest podobno 20 razy silniejsza niż atropina.

Dawkowanie:

Przy kolce jelitowej, zaparciach, nadciśnieniu, bolesnych menstruacjach i migrenach na tle sercowym podawano 30-40 kropel kilka razy dziennie. Analogicznie napar stosowano w dawce 2 razy dziennie po szklance. Zewnętrznie do wcierania i okładów na skórę ze skłonnością do wyprysków oraz przy trudno gojących się ranach, ukąszeniach i zmianach nowotworowych.

UWAGA! Roślina toksyczna przy długotrwałym stosowaniu. Ziele może zawierać od 0,2-1,5% lub więcej alkaloidów pirolizydynowych. Roślina trująca dla zwierząt. Regularne przyjmowanie wyciągów ze starców może spowodować marskość wątroby, chorobę zarostową żył wątrobowych lub raka wątroby. Jej używanie jest uzasadnione w nagłych przypadkach lub podczas trudnej sytuacji polityczno-społecznej np. wojny.

876 wizyt(y)

sr-fb-share-1791214 sr-print-6322400sr-pdf-5501868sr-email-8516719