To roślina półpasożytnicza, która wytwarza charakterystyczne zielone kępy występujące licznie na drzewach. Ich skład chemiczny jest zmienny w zależności od żywiciela, na którym pasożytuje. Można ją zbierać z powalonych drzew (lub ze stojących za pomocą drabiny) od jesieni do wiosny, odrzucając najgrubsze łodygi. Surowcem jest ziele. Trudno się je suszy, gdyż bardzo powoli schnie i łatwo nasiąka wilgocią. Dlatego najlepiej przygotować lek na świeżo od razu po zbiorze. Jemioła odegrała olbrzymią rolę w medycynie.

Jemioła

Przepis na lek:

Macerat jemiołowy (Maceratio Visci albi) – sporządzamy z 6-8g rozdrobnionego lub zmielonego ziela na 200 ml chłodnej lub letniej przegotowanej wody. Odstawiamy na 8 godzin. Do wyciągu w celu stabilizacji preparatu i dłuższego okresu przechowania możemy dodać alkohol 40% lub zamrozić macerat w woreczkach i używać w razie potrzeby.

Działanie:

Macerat obniża ciśnienie krwi (Klein po miesięcznym stosowaniu przetworów z jemioły uzyskał spadek ciśnienia z 195 na 135), uszczelnia naczynia krwionośne, leczy bóle i zawroty głowy, uderzenia krwi do głowy. Działa uspokajająco, przeciwmiażdżycowo, przeciwpadaczkowo i przeciwkrwotocznie. Redukuje nadmierne i bolesne krwawienia miesięczne. Dodatkowo działa immunostymulująco, ochronnie na mięsień sercowy i rozkurczowo. Zewnętrznie można stosować w postaci nasiadówek w chorobach kobiecych.

Dawkowanie:

Preparat można zażywać 3-4 razy dziennie w dawce 100 ml przy nadciśnieniu, migrenie, uderzeniach krwi do głowy, osłabieniu, nerwicy serca, miażdżycy, padaczce, bolesnych i obfitych miesiączkach.

UWAGA! Jemioła przedawkowana może wywołać niepożądane objawy ze strony układu krążenia. Stosowana w zalecanych dawkach jest bezpieczna. Nie wolno spożywać owoców jemioły.

692 wizyt(y)